اشرف مراغه ای (وفات 854 ق)،
دانشمند و شاعر، متخلص به اشرف
معروف به درویش اشرف
از سخنوران قرن نهم هجری و از شعرای گمنام ادب فارسی می باشد و در دیباچه كلیات آثار خطی او نوشته شده است: اشرف بن الشیخ الامام السعید قدوه ارباب الحدیث ابن علی الحسین بن الحسن المراغی التبریزی.
در تذكره هایی چون نصرآبادی و آتشكده ی آذر و مجمع الفصحا و غیره نام و نشان او نیامده است ولی اوحدی در عرفات می نویسد: اشرف خیـابـانـی مـردی درویش نمـد پوش، قورچوق پیچ (نمد درازی كه دراویش دور كلاه می پیچیدند) بوده، به مردم كم آمیختی و تتبع خمسه كردی.
در «ریحانه الادب» آمده كه نام وى حسین و نام پدرش حسن و كنیهاش ابوعلى است. معاصر بایسنقر و پسرش سلطانمحمد و شاه نعمتالله ولى و جهانشاه قراقویونلو بود.
در صحف ابراهیم مسطور است: كه مولانا سید اشرف اوقات خود را درخدمت شاهزاده پیر بوداق خان پسر جهانشاه بن قره یوسف بسر می برد و بعد از كشته شدن پیر بوداق در بغداد و به امر جهانشاه، به تبـریـز آمـد و عـزلت اختیار كرد و در وى ملازم شاهزاده پیر بوداقخان، فرزند جهانشاهخان بود و بعد از كشته شدن پیر بوداق، به تبریز آمد و در آنجا ساكن شد و به مجلس كسى نرفت. تا اینكه در سال ۸۵۴ه.ق. از این دار فانی رحلت نموده است.