مراغه به قلم جیمز موریه

جیمز موریه(1780 - ۱۹مارس۱۸۴۹)نویسنده و دیپلمات بریتانیایی قرن نوزدهم مقارن با سلطنت فتحعلیشاه قاجار در ایران.سفرنامه جيمز موريه، كتابى است در دو جلد، به زبان فارسى، كه از روى نسخه اصلى آن كه به زبان انگليسى است، ترجمه شده و به گزارشات سفر جيمز موريه به ايران اختصاص يافته است. اين كتاب در سال‏هاى  ١٨١٢ و ١٨١٨ م. منتشرشدهاست. كتاب ایشان از منابع مهمی از تاريخ ايران به شمار مى‏رود.جیمز موریه در سفر خود به مراغه چنین توضیح می دهد:

روز بيست و هفتم به مراغه رسيديم در سه ميلى از روستايى بزرگ و زيبا به نام‌ خرمازرد كه در دره‌اى زيبا جاى دارد و آب و كشتزارانش فراوان است،گذشتيم و پس ازطى سه ميل به باروهاى مراغه رسيديم.در ميان راه نخستين چيزى كه نگاه ما را جلب كرد پلى‌شش دهنه با تاقهاى بيضى شكل بود كه حاكم كنونى مراغه آن را به شيوه‌اى ستايش‌انگيز بر فرازرودخانه صفى كه در كنار باروى شهر روان است با آجر قرمز ساخته است.دومين پل با همين‌اندازه و شيوهء ساخت يك‌چهارم ميل پايين‌تر از پل نخستين ديده مى‌شود.و اين هردو پل‌جلال و شكوهى به اين شهر مى‌دهند كه به هيچ روى انتظار ديدنش را نداشتيم.از فراز هريك‌از اين دو پل به يكى از دروازه‌هاى شهر مى‌رسى.

عکسهای بیشتر و بقیه مطلب را در ادامه مطلب ببینید

چهارشنه سوری در شهرستان مراغه

چهارشنبه سوری یکی از بهترین آداب و رسوماتی است که در سرتاسر ایران به زیبای اجرا می شود ولی در مناطق کوهستانی از ارزش و اهمیت والای برخوردار است و به نوعی از بتن زندگی و اعتقادات مردم این منطقه نشات گرفته شده است و رفته رفته تبدیل به نوعی مراسم شده است و ردپاهای از قرون گذشته را امروزه در خود تا حدودی نگه داشته است. در همه‌ی نقاط آذربایجان شرقی اسفندماه را"بایرام آیی"می نامند. چهارشنبه‌های اسفندماه هر کدام نامی دارند و هر یک منتسب به یکی از عناصر اربعه می­باشد، که همان عناصری که در دین زرتشتی نیز از آنها نام برده شده ایت(آب، باد، خاک، هوا).

با دقت نظر در تاريخ ملاحظه می‌كنيم كه نياكان ما دريافته بودند كه چهار عنصر دخيل در زندگی انسان (آب- آتش- باد- خاک) درواقع حيات بخش زندگی آنهاست و اين چهار عنصر بعنوان سنبل حيات انسان و فلسفه وجودی زندگی انسان است. در واقع بايد گفت در زندگی ما ایرانی‌ها چهار عنصر هميشه بعنوان سمبل ماندگاری قابل ستايش بوده و هميشه از طرف ایرانی­ها  مورد تقدس قرار گرفته است به نوعی كه حتی در آذربايجان آتش دارای جايگاه ويژه‌ای بوده است.

عکسهای بیشتر و بقیه مطلب را در ادامه مطلب ببینید

چشم ها را شست جور دیگر باید نگریست

وقتی که از ایستگاه متروی 15خرداد تهران پیدا می شیم چند قدمی نرفته به کاخ گلستان می رسیم که یکی از کاخ های دوره صفویه می باشد. در ضلع   جنوب غربی کاخ، موزه مردم شناسی قرار دارد که یکی از موزه های جالب و غنی مردم شناسی می باشد، در قسمت دیواره‌ی سمت چب ورودی موزه تابلوی بدین مضمون جلب توجه می نماید: فرمان مظفرالدین شاه قاجار به میرزا علی اکبر خان مراغه ای؛ موضوع فرمان: اعطای حکومت شهر مراغه به میرزا علی اکبر خان(1265ش/ 1304ه ق).برای من که نام مراغه را دیدم بسیار جالب بود و متن فوق را داشتم می نوشتم گردشگری ازم سوال کرد که مراغه کجاست؟ و من با کمال تعجب پرسیدم مگر مراغه را نمی شناسی؟ گفت یکی از شهرهای ارومیه نیست؟. چرا باید شهری با این تاریخ پر افتخار و درخشانش که زمانی پایتخت ایران بوده و همان نقشی را داشته که امروزه تهران دارد چنین فراموش و گمنام شود. نام آورانی که از خاک پر بهای این شهر به پا خاستند و نام آنها در گوشه گوشه های این مرز و بوم می درخشد و به صراحت می توان گفت که کمتر شهری را می توان یافت که مثل مراغه از چنین نام آوازه ای بر خوردار باشد و در کمتر کتاب تاریخی می توان مشاهده کرد که نامی از مراغه در آن نباشد، از کتابخانه کوچک رصدخانه نیاسر تا حمام فین کاشان و اصفهان تا همین کاخ گلستان نامی از مراغه برده شده است. وقتی ابن حوقل جغرافی نویس قرن 4 ه ق از شهر ارومیه توصف می کند می گوید:

عکسهای بیشتر و بقیه مطلب را در ادامه مطلب ببینید